DWIE OPOWIEŚCI ZWIĄZANE Z WIEŻĄ ZBLEWSKIEGO KOŚCIOŁA. OPOWIEŚĆ DRUGA

środa, 19 luty 2014

Widok na Zblewo Lubię wspinać się na rozmaite wieże. Ze szczytów wież widać porządek (lub nieporządek) rzeczy. Oczywiście można to zdanie, kiedy niżej będę pisał o wspinaczce na wieżę kościoła p.w. św. Michała Archanioła w Zblewie (aż na wysokość zegara, aż ponad trzy wielkie dzwony, aż ponad gniazda gawronów), odczytać jako metaforę, ale tu akurat nie ma metafizyki, tu chodzi mi o widziany z góry przyziemny porządek: o rozplanowanie ulic, skwerów, parków, placów, bryły budynków, o ogólną harmonię lub dysharmonię. Tak spoglądałem na Zblewo i okolice miasteczka. Wspinaczka na wieżę tego neogotyckiego kościoła po solidnych schodach i drabinach ze stopniami z ocynkowanej kraty nie nastręcza żadnych trudności. Poziomy na poszczególnych kondygnacjach też są z kraty, więc ktoś, kto wędruje do góry, może czuć się pewnie. Wspinaczka kończy się nad dzwonami, na wysokości zegarów. Niestety, okna są tu zamontowane na trwałe i do tego wysoko przesłonięte drewnianymi żaluzjami. W czasie mojej wędrówki widać było jeszcze między drewnianymi obramowaniami okien a cegłami muru mocno i starannie wciśniętą uszczelniającą piankę. Nie ma niestety żadnej platformy widokowej, a więc zdjęcia mogłem robić jedynie przez brudne szyby górnych części okien zakończonych ostrołukami i to ze stalowej drabiny. Szkoda – pomyślałem - to jedna z nielicznych wież kościelnych w powiecie, która mogłaby pełnić funkcję wieży widokowej, a właśnie z braku platformy i otwieranych okien jej nie pełni. Są jeszcze ewentualnie dostępne wieże w Klonówce, Lalkowach, Piecach (byłem), wspaniały widok roztacza się z wieży kościoła św. Katarzyny w Starogardzie (byłem aż na samej galeryjce), ale tam wspinaczka jest ryzykowna, drabinami z powyłamywanymi szczeblami - bodajże 1992 r.  Inna sprawa, że nie po to zaczęto w 1970 r. budować kościół w Zblewie, by turyści mogli sobie oglądać z wieży świat. Przypominają o tym dzwony. Jeden z nich w pierwszej osobie (napisem na swoim dostojnym płaszczu ze spiżu) mówi, że głosem będzie wzywał itd... w sprawie błogosławieństwa dla żywych, łaskawego sądu dla umarłych i wiecznego odpoczynku.  Nie cytuję dosłownie, bo stojąc ostrożnie na stalowej drabinie trudno mi było zrobić zdjęcie całego tekstu. W każdym bądź razie w tym napisie chodzi oczywiście o sprawy ponadczasowe i nadprzyziemne. Te dzwony mówią o porządku kosmicznym, boskim. Czyli jednak – hmm – metafizyka. Chociaż... Właściwie ich dostojny dźwięk, skierowany na dół, łączy jakby oba porządki, bo ci z dołu, z przyziemia, chcąc nie chcąc myślą o Górze, Kosmosie, nieskończoności, fenomenie czasu i naszym jakże nędznym wobec tego niepojętego ogromu Kosmosu żywocie.  Dzwony - właściwie kto i kiedy je wymyślił? Czy aby człowiek? Muszę sprawdzić w Google.  Zrobiłem więc zdjęcia skromnych fragmentów czterech stron świata i zacząłem schodzić. Ostrożnie przesunąłem się koło dzwonów, by nie zbudzić ich z popołudniowej sjesty, słonecznego snu, by któregoś nie dotknąć, bo co to by było, gdybym trącił i wydałby jakiś senny jęk albo jeszcze gorzej - spiżowy pomruk, dźwięk zupełnie nierozkołysany, dla dzwonów całkiem niestosowny.  Zszedłem piętro niżej, gdzie czekał na mnie Michał Spankowski. Został tu nagle unieruchomiony przez kleszcze lęku wysokości i nie mógł za mną iść już ani stopnia wyżej. Ale i tak był dzielny -  trzymał za mnie kciuki.  Kiedy to mogło być? W którym to roku, Panie Michale?  Tadeusz Majewski