POŻEGNALIŚMY HUBERTA POBŁOCKIEGO

Z panem Hubertem Pobłockim po raz pierwszy spotkałem się na zakończenie I Kongresu Kociewskiego w Tczewie w sobotę 21 października 1995 roku. Pamiętam, w przerwie obrad poszedłem z Zygmuntem Bukowskim na posiłek. Do naszego stolika podszedł pan i przedstawił się: – Hubert Pobłocki jestem. Będziemy razem omawiać sprawy związane z ruchem regionalnym na Kociewiu. Na Kongresie utworzono taki zespół, który skupiał osoby związane z kulturą Kociewia. Zapewne było tam wiele więcej osób – regionalistów z naszego regionu, niestety już ich nie pamiętam. Popijając herbatkę, pan Hubert po zorientowaniu się kim jesteśmy i skąd pochodzimy, zaczął opowiadać o sobie, że pochodzi ze Starogardu, tam się kształcił, a w Zblewie mieszka jego kolega Klemens Janca – kolega z jednej klasy Liceum Ogólnokształcącego w Starogardzie. Było mi bardzo miło spotkać swojego ziomka.

Jeśli już przy Kongresie jestem, napiszę to, co zanotowałem w moim sztambuchu: (…) "wczoraj w sobotę 21 października 1995 roku byłem uczestnikiem zakończenia I Kongresu Kociewskiego w Tczewie. Część przedpołudniowa odbyła się w Zespole Szkół Ekonomicznych przy ul. Gdańskiej i tam był obiad. O 15 rozpoczęła się część plenarna w Sali Domu Kultury Kolejarza w Tczewie. Przygrywała kapela tego ośrodka. Jeden z muzykantów grał na „diabelskich skrzypcach”, które dawno temu wykonałem. Wszystko było dobrze, tylko dlaczego ten Kongres został zorganizowany przez Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, a nie przez samych Kociewiaków? Myślałem, że na tym Kongresie dojdzie do powołania silnej organizacji zrzeszających Kociewiaków całego regionu. Nic takiego nie miało miejsca.

Tej samej myśli był zmarły w tym roku Andrzej Grzyb, jak i wielu innych regionalistów, tej myśli był też Hubert Pobłocki, którego nie ma już wśród nas. Zmarł 14 listopada 2016 roku. To był człowiek duszą i ciałem oddany Kociewiu. Mimo, że mieszkał w Gdańsku, nie zapomniał mowy naszych ojców. Gwara kociewska była dla Niego świętością. Przy każdej okazji przypominał o swoim pochodzeniu wtrącając powiedzenia w naszej gwarze. Przez wiele lat był prezesem Trójmiejskiego Klubu Kociewiaków – oddziału Towarzystwa Miłośników Ziemi Kociewskiej w Starogardzie. Z okazji mego 50-lecia pracy twórczej dedykował mi wiersz, napisany z dużym poczuciem humoru. Fragment przytoczę:

Lepsi je być Zblewiakam
Jak sia je uż Kociywiakam.
Napisał do mnie mój przyjaciel, wieloletni sekretarz TKK (prawa ręka Pana Huberta) Gerard Sulewski. Oto treść listu:

Kociewie i Pomorze poniosło niepowetowaną stratę tym nagłym i bolesnym odejściem Huberta. Niech więc spełnia się Jego kociewskie życzenie i przesłanie: "Toć wejta jano! Chto sia na Kociewiu łurodził do kościołów ji szkołów tamój chodził, choć by był dalek wew śwat precz wyjechany, tyn zawdy rad nazatki tu wej przyńdzie, jak do mamy! "

Przeglądając zgromadzoną przeze mnie część dorobku piśmienniczego Huberta Pobłockiego z 10-letniego okresu bliskiej współpracy w Trójmiejskim Klubie Kociewiaków, Jego niezliczone felietony, wspomnienia, kolędy i poezję pisaną kociewska gwarą, przyznać muszę, że dopiero teraz uświadamiam sobie, jak wielkim był twórcą i mistrzem w dziedzinie upowszechniania kultury regionalnej Pomorza, a zwłaszcza ukochanego Kociewia! Był równocześnie człowiekiem ciepłym, otwartym, życzliwym oraz niezwykle skromnym, świadczy o tym m. innymi to, że nigdy nie ubiegał się o jakiekolwiek wyróżnienia, czy odznaczenia.

W jednym ze swoich limeryków stawiał żartobliwie pytanie, gdzie "bańdzie pochowany' :

Toć wew Starogardzie kociywskim żam sia łurodził.
Do łochronki, szkołów, kościołów tamój żam chodził.
Bandónc knapam do Gdóńska raptam byłóm wyjechany,
tutej wejta żeniaty i wysztafsiyrowany,
a Bóg jedan wie jano wiy, chdzie bańda pochowany?
Może liczył na pochówek w ukochanym Starogardzie, gdzie spoczywają Jego rodzice, przodkowie, no i ukochany mistrz Huberta, śp. Bernard Janowicz, któremu pewnie zdaje sprawozdanie ze swej pracy na rzecz Kociewia, porozumiewając się już teraz bez ograniczeń piękną mową kociewską ze swoim Wujem.Gerard

Nabożeństwo żałobne odprawione zostało 18 listopada w kościele p.w. św. Jakuba w Oliwie o godzinie 10. Po mszy św. liczna rodzina, przyjaciele i znajomi odprowadzili ciało ś.p. Huberta Pobłockiego na miejscowy cmentarz, gdzie oczekiwać będzie Dnia Zmartwychwstania.

Gdańsk 27 listopada 2016
Edmund Zieliński
Fot. Krzysztof Kowalkowski





14 listopada 2016 roku odszedł na zawsze
nasz ukochany Mąż, Ojciec i Dziadek
Hubert Pobłocki
bez reszty oddany rodzinie,
lekarz stomatolog.
Niestrudzony propagator kultury kociewskiej.
Utalentowany literat, jeden z ostatnich ratujących
oryginalny język Kociewian.

Nabożeństwo żałobne zostanie odprawione
18 listopada 2016 roku w kościele pw. św. Jakuba
w Gdańsku Oliwie o godzinie 10.00.

Pogrzeb odbędzie się tego samego dnia o godzinie 11.00
na Cmentarzu Oliwskim
Rodzina

Srebrne Gody Oddziału Kociewskiego Zrzeszenia Kaszubsko – Pomorskiego w Zblewie

6 listopada 2016 roku w Zblewie i w Bytoni odbyła się miła uroczystość związana z 25 leciem Oddziału Kociewskiego Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego. Miałem zaszczyt uczestniczyć w tym święcie, a 25 lat wcześniej w zebraniu założycielskim tego Oddziału. Jak to było?

Zadzwonił do mnie dyrektor Wydziału Obywatelskiego Urzędu Wojewódzkiego pan Jerzy Kiedrowski z propozycją wspólnego wyjazdu do Zblewa na zebranie założycielskie Oddziału Kociewskiego ZK-P. Oczywiście pojechaliśmy, a było to w sobotę 16 lutego 1991 roku. Wszyscy spotkaliśmy się w sali Gminnego Ośrodka Kultury. Było sporo osób, spośród których zapamiętałem Bernarda Damaszka, Andrzeja Skalskiego, Franciszka Puttkamera – prezesa Gminnej Spółdzielni w Zblewie, Terenie Zmura - nauczycielkę, mego brata Jerzego. Był ksiądz proboszcz z Kleszczewa, był ktoś z Zarządu Gminnego PSL, była Edeltraut Grudniewska i inni.

Na tym zebraniu powołano do życia nowy Oddział ZK-P, którego pierwszym prezesem został pan Andrzej Skalski. Pamiętam, że do Zarządu wszedł również mój brat Jerzy.

Dziennik Bałtycki 25 lutego 1991 roku napisał: 16 lutego w Zblewie powstał Kociewski Oddział Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego. Liczy on obecnie 35 osób. Na zebraniu organizacyjnym wyznaczono podstawowe cele oddziału: szerzenie w społeczeństwie a szczególnie wśród młodzieży tradycji kaszubsko-kociewskich, kultywowanie specyfiki kulturowej Kociewia oraz rozwijanie kaszubsko-kociewskiej myśli społecznej i politycznej.

Po zebraniu władze nowoutworzonego oddziału wyraziły ubolewanie nad tym, że władze gminy nie przyszły na zebranie.

Minęło 25 lat.

Pan Tomasz Damaszk poprosił mnie, bym wykonał projekt sztandaru, który z okazji jubileuszu został poświęcony. Byłem zaskoczony propozycją, nigdy czegoś podobnego nie wykonywałem. Nowe wyzwanie, czy podołam? Do pracy włączyłem linijkę, kątomierz, gumkę, kredki i papier (ktoś mądrzejszy posłużył by się komputerem). Przejrzałem katalog ze sztandarami, konsultowałem się z koleżankami z muzeum. Rysowałem projekty i wysyłałem do skonsultowania z panem T. Damaszkiem. Po kilku próbach projekt został zatwierdzony i Pani Zdzisława Gulgowska rozpoczęła pracę nad wykonaniem sztandaru. Przyznać muszę, że wykonała go, jak na mistrzynię przystało.

W niedzielę dnia 6 listopada rozpoczęły się uroczystości związane jubileuszem oddziału ZK-P w Zblewie. Złożono wiązanki kwiatów przed pomnikiem Najświętszej Maryi Panny  i przed tablicą poświęconą ppłk Józefowi Wryczy. Weszliśmy do zblewskiej świątyni i rozpoczęła się uroczysta msza święta koncelebrowana, której przewodził ksiądz prałat Zenon Górecki proboszcz zblewski w asyście księdza Adama Kapelusza proboszcza z Borzechowa. Nabożeństwo umilał chór kościelny p.w. św. Cecylii, który dyrygował Waldemar Kleina organista zblewski. W wygłoszonej chomilii ksiądz proboszcz Zenon Górecki z uznaniem i szacunkiem odniósł się do ruchu społecznego skupiającego mieszkańców wsi. W miłych słowach zwrócił się do zrzeszeńców zblewskiego OK/ZKP życząc im woele sukcesów i sił w bezinteresownej działalności na rzecz swego środowiska. Ze swej strony dodam, że  w osobie ksiedza probioszcza Zenona Góreckiego zrzeszeńcy mają silne wsparcie nie tylko w modlitwie. 
Po uroczystej mszy świętej pojechaliśmy do szkoły w Bytoni na część oficjalną.

Uroczystość zaszczycili swoja obecnością:

Pan Krzysztof Trawicki – wicemarszałek Województwa Pomorskiego

Pan Piotr Karczewski – radny Sejmiku Województwa Pomorskiego

Pan Artur Herold – wójt Gminy Zblewo

Pan Mirosław Kalkowski – przedstawiciel Starosty Powiatu Starogardzkiego

Panowie Henryk Świadek, Arkadiusz Herold, Ryszard Gumiński, Grzegorz Piwowarczyk – radni Rady Powiatu Starogardzkiego

Pan Leszek Burczyk – przewodniczący Rady Gminy Zblewo, przybyli radni i sołtysi  z terenu Gminy Zblewo. Przybył też Jan Kulas – były poseł na Sejm RP i Pani Małgorzata  Gass – Pięta  - zastępca Nadleśniczego Nadleśnictwa Kaliska. Był dyrektor Muzeum Ziemi Kociewskiej w Starogardzie Pan Andrzej Blażyński.

Miło było powitać Pana Łukasza Grzędzickiego – prezesa ZG ZKP. Byli też prezesi innych oddziałów ZKP – Pani Elżbieta Pryczkowska z Banina, Pan Bogdan Wiśniewski z Pelplina, Pan Michał Kargul z Tczewa. Powitaliśmy księży: księdza prałata Zenona Góreckiego - proboszcza parafii zblewskiej, księdza Adama Kapelusza – proboszcza z Borzechowa i księdza Mieczysława Bizonia – proboszcza z Pinczyna. Na uroczystość przybyli też państwo Aleksandra i Lech Zdrojewscy, których pomoc i zaangażowanie w organizacji jubileuszu są nie do przecenienia. W uroczystości uczestniczyła też Pani prezes Oddziału Gdańskiego Stowarzyszenia Twórców Ludowych – Alicja Serkowska. Nie zabrakło też Pana Henryka Bobkowskiego – przewodniczącego Koła Pszczelarzy w Zblewie.

Uroczystość umilał nam zespół regionalny „Burczybas” z Gniewa pod kierownictwem Pana Wojciecha Górskiego.

W swoim wystąpieniu prezes OK/ZKP w Zblewie Pan Tomasz Damaszk szeroko omówił działalność naszej organizacji na przestrzeni 25 lat. Wyraził nadzieję, że przyszłe lata będą również owocne jak ubiegłe, poczym  ksiądz Zenon Górecki poświęcił sztandar, a fundatorzy w liczbie 51 osób nabili gwoździe na drzewce sztandaru. Sztandar został przekazany przedstawicielom naszego oddziału ZKP, a mnie poproszono o głos, bym opowiedział o sztandarze, jak powstawał itd. Po moim krótkim wystąpieniu prezes Łukasz Grzędzicki powiedział, że podczas obchodów 60. rocznicy Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego w Gdańsku  wyróżnieni zostali najbardziej aktywni działacze. Najbardziej zasłużeni w zblewskim oddziale to:

Ewa Jędrzejewska

Teresa Krzyżyńska

Hanna Burczyk

Jan Gumiński

Aleksander Swobodziński.

Podczas swego wystąpienia pan prezes Grzędzicki wręczył legitymacje nowym członkom ZK-P Oddział w Zblewie. Są to – Dariusz Begier, ks. Mieczysław Bizoń , Mariusz Brumirski, Mieczysława Cierpioł, Zdzisław Dunajski, Tadeusz Gołuński, Leszek Hallmann, Ireneusz Jankowski, Andrzej Karcz, Grażyna Kawczyńska,Piotr Kropidłowski, Radosław Kwaśniewski, Marek Pawelec, Waldemar Stiwe, Patrycjusz Szachta, Grzegorz Tarakan, Joanna Wierzba, Tomasz Wierzba.

Następnym punktem programu była prezentacja książki pt. Ks. ppłk. Józef Wrycza biografia historyczna, której autorem jest Pan Krzysztof Korda. Autor dogłębnie scharakteryzował drogę życiową ks. J. Wryczy, wielce zasłużonego dla całego Pomorza naszego ziomka urodzonego i wychowanego w Zblewie.

Nastąpiła druga część spotkania w której zebrani mogli obejrzeć wystawę artystów członków naszego oddziału zrzeszenia. Swoje prace udostępnili:

Krystyna Engler z Pinczyna – haft

Ewa Piotrowska z Pinczyna – haft

Zdzisława Gulgowska z Pieców – haft

Ewa Jędrzejewska z Bytoni  - malarstwo i drobne formy rękodzielnicze

Grażyna Kawczyńska z Cisa – rzeźba

Edmund Zieliński z Gdańska – rzeźba i malarstwo

Krzysztof Bagorski z Małego Bukowca – malarstwo

Leszek Baczkowski z Franka – zabawka ludowa

Andrzej Karcz z Zimnych Zdrojów – metaloplastyka.

W ostatniej części spotkania uczestnicy zajadali się pysznymi potrawami z pieczonym dzikiem na czele. Podczas konsumpcji towarzyszył zespól regionalny Burczybas. Można też było nabyć do swych bibliotek książki, Bernarda Damaszka, Krzysztofa Kordy, Lecha Zdrojewskiego i Edmunda Zielińskiego.

Gdańsk dnia 22 listopada 2016                                          Edmund Zieliński

Pochowaliśmy Jerzego

Wczoraj informowałem o śmierci naszego Przyjaciela Jerzego Kamińskiego. Dziś uczestniczyłem w Jego pogrzebie, który miał miejsce w Barłożnie. Na tę smutną uroczystość przyjechało wiele jego kolegów i koleżanek. Żegnali go najbliżsi, przyjaciele i sąsiedzi.

W kaplicy cmentarnej po różańcu i innych modlitwach można było osobiście pożegnać się z Jerzym, co bardzo wielu uczyniło. Następnie orszak żałobny odprowadził trumnę ze zmarłym do miejscowego, przepięknego kościoła. Tam ksiądz proboszcz odprawił mszę świętą. W wygłoszonej homilii pokreślił zasługi Jerzego poniesione na polu upowszechniania kultury ludowej Kociewia, jego wiarę i miłość do Boga. Zastanawiałem się, w której ławce siadał Jerzy podczas nabożeństw, gdzieś w tyle, w środku, czy na przedzie? Zapewne jego wzrok niejednokrotnie zatrzymywał się na misternie rzeźbionych elementach wystroju kościoła, a może niektóre z nich były inspiracją w jego twórczości?

Po mszy świętej poszliśmy z Jerzym w ostatnią drogę na miejsce Jego wiecznego spoczynku, gdzie zgodnie z naszą wiarą będzie oczekiwał swego zmartwychwstania. Tam pod specjalnym namiotem ustawione było urządzenie do spuszczania trumny do grobu. Po modlitwach przy grobie Jerzego ktoś z obsługi technicznej spowodował, że trumna powoli zanurzała się w niszy grobowej. Jak to się wszystko zmieniło na przestrzeni lat. Kiedy w Zblewie chowaliśmy naszych bliskich trumna stała nad grobem na drążkach i w odpowiednim momencie czterech mężczyzn za pomocą lin wpuszczało ją do grobu. Ani namiotu, ani automatu do wpuszczania trumny, ani trąbki nie było. Zresztą, tutaj też ktoś zauważył, że nie było trąbki na cmentarzu. Bo Jerzy tak chciał. On znał doskonale nasze zwyczaje i obyczaje. Płynąca melodia z trąbki przywędrowała do nas z zupełnie innego rejonu świata. Ja też jej nie chcę.

Śpij w Pokoju Wiecznym nasz Przyjacielu.

Gdańsk 8 listopada 2016, Edmund Zieliński










Przed kaplicą cmentarną

REPORTAŻ Z 2004 R. O JERZYM KAMIŃSKIM, RZEŹBIARZU Z BARŁOŻNA

Barłożno. W centrum wsi śliczny kościółek. Na frontowej ścianie rzeźby. Między murkiem a kościółkiem groby. Nad grobami też figury świętych. Za murkiem kończy się ziemia święta, ale nie tak do końca, bo dalej co kilkadziesiąt metrów napotyka się albo boże męki, albo jakoś inaczej ulokowane figury świętych. Takie to polskie – święte miesza się ze zwyczajnością, tradycja z dniem codziennym. W takiej miejscowości oczywiście musi żyć rzeźbiarz ludowy, kontynuujący pracę przodków. Jerzy Kamiński (ur. 1946. r.) mieszka poza zwartą wsią, w miejscu, gdzie patrząc dookoła siebie, można się zachłysnąć pięknym pejzażem. Pan Jerzy “w zasadzie wykonuje zawód rolnika”, ale ma i uprawnienia mistrzowskie ogrodnicze, ma i technikum skończone, ma papiery kierowcy i inne jeszcze zawody. Niemniej liczne dyplomy i nagrody w mieszkaniu, m.in. Oskar Gminy i medal Stowarzyszenia Twórców Ludowych, wskazują prosto na jedno: pan Jerzy jest rzeźbiarzem. No i dowodzi tego oczywiście cała galeria drewnianych postaci. - Zawsze w tej dziedzinie byłem mocny – stwierdza pan Jerzy. – Interesowała mnie kultura, ta nasza, tutejsza, rodzima. Na dobre rzeźbić zacząłem w 1995 roku. Niby we mnie zawsze coś takiego siedziało, ale z tym rzeźbieniem to był przypadek. Zresztą jak u większości moich kolegów. Zdobyłem dwa lipowe kloce od sąsiada Romana Raduńskiego i one sobie u mnie okorowane leżakowały. Był wtedy u nas mojej małżonki siostrzeniec, robiliśmy porządki w stodole. "A te kloce tutaj?" – zapytał siostrzeniec. – "Oj, słuchaj. Gdy wujek pójdzie na emeryturę, to będzie rzeźbił" - zażartowałem. I tak się zaczęło. 10 listopada mam urodziny. Ten młody człowiek kupił mi dłutka od Rosjan. Na początku szło mi mozolnie. Nawet nie widziałem, jak się trzyma dłuto. Teraz Jerzy Kamiński w okresie jesiennym i zimowym dłubie nieraz od rana do późnego wieczora. Przez te prawie dziesięć lat wypracowywał swój warsztat. Wyjeżdżał na plenery, na konsultacje z etnografami, podpatrywał pracę innych. Sporo o Pana twórczości już napisano. Nas dzisiaj jednak nie interesuje, co Pan robi, ale dlaczego. Mówi Pan, że w Panu "coś takiego" siedziało. Co mianowicie? I Jerzy Kamiński potwierdza naszą z góry założoną tezę, że owe pełne świętych rzeźb Barłożno. Mówi o kapliczkach, sztuce sakralnej. - Na Pomorzu Niemcy zniszczyli około 4 tysiące kapliczek. Kiedy będę na emeryturze, to w innej formie uzupełnię te miejsca, gdzie u nas stały i znikły. Starzy ludzie wiedzą, gdzie. Świat przedstawiony w rzeźbach pana Jerzego w znakomitej części dotyczy religii. W Chojnicach na konkursie rzeźby sakralnej zajął trzecie miejsce, a brało w nim udział 28 artystów. A kogo Pan z tych wszystkich świętych lubi rzeźbić najbardziej? - Leży mi święty Franciszek z Asyżu, no bo to jest taki patron ekologów, nowocześnie nazywając. Wiadomo, to był mnich, żył we Włoszech, człowiek bardzo skromny, potrafił pojednać ludzi i groźnego wilka, i w ogóle cała przyroda się do niego garnęła. Zrobiłem płaskorzeźbę pokazującą, jak święty Franciszek przemawia do wilka. Teraz jest w dżungli w Paragwaju. Ja wiem, jak on, święty Franciszek wygląda. Mam swoją wizję, która oddaje moją wiarę. Nie da się rzeźbić czegoś, w co się nie wierzy albo czego się nie widzi. Na przykład rzeźbiarze robią diabełki. Też raz miałem zamówienie na diabła. Może by mi wyszedł (był prawie gotowy), ale w końcu pociąłem go pilarką. A potem został spalony. Dwa dni się palił, bo to był duży diabeł z topolowego kloca. A na drugim miejscu po świętym Franciszku kto jest? - Matka Boska w różnych postaciach... Bardzo fajnie mi wychodzi Matka Boska Zielna. Wiadomo, Matka Boska jest Matka Boska. Trzeba wyrzeźbić taką postać kobiety, żeby była w miarę piękna. Ale Zielna ma bukiet kwiatów i kłosy zboża przewiązane różańcem. Więc to jest Pana widzenie świata: religia, święci, tradycja, wplątana w to przyroda. I to znajduje wyraz w Pana rzeźbach? - Tak. W sztuce ludowej najważniejsze jest właśnie to, że robi się swoje. Kiedy jestem gdzieś w terenie, to od razu widzę: wej, to je Michał (Ostoja-Lniski), wej Zygmunt (Bukowski), wej Reginka (Matuszewska). Każdy rzeźbi inaczej i, co ciekawe, nie ma zawiści w tym światku rzeźbiarskim, nie jak w innych środowiskach czy organizacjach, na przykład politycznych, gdzie jest tylko obłuda. W Barłożnie kontynuuje Pan pracę innych. Co Pan już po sobie tu pozostawił? - Jest święty Florian przy budynku OSP, w bożej męce jest Dobry Pasterz. Robiłem też trochę w kościele. Czy wyobraża Pan sobie rzeźbę bez religii? - Jakby nie było religii, to rzeźba byłaby smutna i skromna. Nie tylko zresztą rzeźba. Na przykład najbardziej lubię robić szopki bożonarodzeniowe. W ubiegłym roku robiłem aż trzy. W tym musi być religia, wiara i tradycją. Niby szopki pokazują to samo, a za każdym razem trzeba temat ująć inaczej. Ale Pana poprzednicy w Barłożnie robili w trwalszym materiale. Może by tak Pan spróbował sił w kamieniu? - Można by, ale jak większość rzeźbiarzy jestem biedny. Robię byle czym, nie mam nawet na dobre dłuta. Mało wiele trzeba mieć 2 tysiące na dłuta do drewna. Ze sztuki ludowej się nie wyżyje. A może brakuje marketingu? - Za mało jest wystaw... Albo w Starogardzie. Było siedem konkursów współczesnej sztuki ludowej Kociewia, a ósmy to był już tylko przegląd. Co pana interesuje poza rzeźbą? - Ostatnio etnografia. Zaczynam zbierać stare narzędzia, przedmioty, które już bardzo dawno wyszły z użytku. Tygodnik “Kociewiak” – środowe wydanie “Dziennika Bałtyckiego” 25.04.2004 r. O Jerzym Kamińskim - informacje na stronie gminy Skórcz - przejdź

JERZY KAMIŃSKI NIE ŻYJE

Wczoraj, w niedzielę 6 listopada 2016 r., około godziny 12 zmarł Jerzy Kamiński z Barłożna. Długo zmagał się z ciężką chorobą, której nie zdołał pokonać. Odszedł człowiek wielkiego formatu. Swoją działalnością twórczą zaskarbił sobie szacunek i uznanie społeczeństwa. Jego liczne kapliczki przydrożne i wiele innych dzieł to świadectwa umiłowania kultury i sztuki ludowej Kociewia.

Przyjacielu nasz Drogi! Niech Ci Pan Bóg przychyli nieba i znajdzie w tym bezkresie szczęśliwości wiecznej kawałek miejsca, byś dalej tworzył i chwalił Jego Imię.

Gdańsk 7 listopada 2016, Edmund Zieliński